Shyama in Boekenland: RECENSIE ANNA - NICCOLÒ AMMANITI / LEBOWSKI

donderdag 10 maart 2016

RECENSIE ANNA - NICCOLÒ AMMANITI / LEBOWSKI

Dit spannende (Young Adult) verhaal over een mysterieus virus waar alle volwassenen aan sterven is onderverdeeld in drie delen:

• De Moerbeihoeve

• Grand Hotel Terme Elise

• De Straat

Het boek start pakkend met een verontrustend proloog dat de desolate sfeer en het angstaanjagende gevoel van het verloop inluidt. En dan maakt het een sprong naar vier jaar later ... Sicilië, en de rest van de wereld, is alleen nog bewoond door kinderen, zij zijn de enigen die niet door het virus besmet zijn, totdat ze een jaar of veertien zijn! Dan slaat de zogenaamde 'Rode Ziekte' toe, met rode vlekken, bulten, koorts, en een gruwelijke dood tot gevolg.

De dertienjarige Anna Salemi probeert aan de hand van het schrift van de 'Belangrijke Dingen', nagelaten door haar moeder, te overleven met haar achtjarige broertje Astor. Het schrift begint beklemmend met: 'Wat te doen als mama doodgaat'.

"Anna voelde geen angst en ook geen walging. Dat ding daar was niet haar moeder. Bij het zien van die resten vermoedde het meisje dat het leven een geheel van wachten is. Soms zo kort dat je het zelf niet eens merkt, soms zo lang dat er geen eind aan lijkt te komen, maar met of zonder geduld komt aan elk wachten een einde."

Met gevaar voor eigen leven gaat Anna telkenmale weer op pad om voedsel, water, medicijnen en batterijen te zoeken. Er is al lang geen elektriciteit meer, Sicilië is verworden tot een verwilderd en geplunderde chaos, met afgebrande winkelcentra en zwaar verwaarloosde, uitgehongerde kinderen en zwerfdieren. Anna wordt, wat vooralsnog ondenkbaar leek, trouw gevolgd door een zwerfhond. Ze noemt het moordende monster Knuffeltje, de inmiddels derde naam van de hond.

"In een veld met verbrande olijfbomen naderen negen figuren, mager als spookverschijningen. Voorop liepen twee grotere, een forse jongen en een graatmager meisje, allebei wit geschilderd. De anderen waren van Astors leeftijd, ze waren naakt en blauw geschilderd en hun haar viel in viltachtige strengen op hun schouders. Sommigen hielden stokken vast."

Ondanks haar voorzorgsmaatregelen om haar nieuwsgierige broertje Astor te beschermen, wordt hij door de Blauwe bende ontvoerd. Samen met Pietro, een bijna volwassen jongen, gaat ze naar hem op zoek. Anna wil daarna verder lopen richting het vasteland. Ze maakt zich wijs dat er daar nog volwassenen moeten zijn die het virus overleefd hebben door middel van een of ander ontwikkeld medicijn. Maar is dat wel zo?

Ik moet er niet aan denken dat er echt zo iets engs van apocalyptische afmetingen zou plaatsvinden op aarde. Ammaniti heeft me een beklemmend gevoel gegeven met dit verhaal, knap gedaan! Hij gebruikt vlotte, pakkende woorden en zinnen die mijn verbeeldingskracht enorm prikkelen. Wanneer je denkt dat het allemaal wel goed komt met de kinderen geeft hij een wending, laat weer iets gebeuren en houdt je aandacht vast. Heerlijk om zulke verhalen te lezen die je scherp houden tot het eind.

Een minpuntje is dat Ammaniti tussen de delen in het verhaal flinke sprongen maakt. Gelukkig blijkt hij de hiaten later weer op te vullen. Wat ik een extra leuke invalshoek vind is die van de Maremmaanse hond met de drie namen, die een spannende en zeker niet onbeduidende rol in het verhaal heeft.

Ammaniti heeft in Anna het overwinnen van angst, door middel van wilskracht en een allesoverheersende overlevings-instinct, verweven in een unheimische setting met een doemscenario. Kinderen zijn de toekomst, maar niet in dit verhaal waarin volwassen worden je dood betekent!

Het open einde van het verhaal laat het aan de verbeelding van de lezer over om zelf in te vullen ...