Dunham geeft zich zonder franje en poespas bloot op een openhartige, geestverruimende en geestige manier!
Lena Dunham is de bedenker, producer en hoofdrolspeler
van de HBO-serie Girls. Ik heb deze serie (nog) niet gezien, dus helaas kan ik
hier geen persoonlijke mening over ventileren. Wel heb ik door het lezen van Not
that kind of Girl een beeld van wat ik ongeveer zou kunnen verwachten. Dunham
is een geestige persoonlijkheid die graag buiten de lijntjes kleurt. Ze neemt
geen blad voor de mond en vertelt in onverbloemde taal haar levenslessen, die
je, zoals op de kaft van het boek met een kwinkslag vermeld, 'vooral niet' moet
opvolgen! Ze vindt zichzelf geen expert, geen psycholoog en ook
geen diëtist.
Ze start haar literaire debuut met een citaat van Gustave Flaubert,
Madame Bovary en daaronder een zin waarmee haar vader haar streng toespreekt:
Wat vorm je de energie die het leven je toewerpt toch
razendsnel om tot kunstig gestrikte verzinsels. En dat haar vader gelijk heeft blijkt uit het hele boek!
Het hangt volgens mij aan elkaar van de kunstig gestrikte verzinsels, die
steevast op de lachspieren werken.
Dunham bekijkt de wereld door een bijzondere bril en
schrijft vlot, met een flinke dosis zelfspot en zelfkritiek, over haar leven
als twintiger. Ze steekt van wal met: Ik ben twintig en ik haat mezelf.
Mijn haar, mijn gezicht, mijn bolle buik. Ik verstop deze haat onder een soort
agressieve zelfaanvaarding. Hiermee is de toon gezet voor haar relaas dat 300
pagina's leesplezier verschaft.
De vorm waarin ze haar verhalen heeft gegoten, kun je het
best vergelijken met essays, waarin ze door eigenzinnig gebruik van grappige
lijstjes en voorbeelden kracht bijzet aan haar gebeurtenissen. Gelukkig kan ze ook serieus zijn, waardoor de balans in
het verhaal behouden blijft en ook een andere kant van Dunham laat zien. Ze vertrouwt de lezer zonder schroom heel wat gevoelige
en pijnlijke informatie toe. Knap om dat zo naar buiten te brengen, alhoewel ik wel de
kanttekening erbij plaats dat ik twijfel of alles wel waarheidsgetrouw is, ze
is uiteraard een fantast pur sang.
Door haar verhalen heb ik als lezer direct mijn eigen
leven opnieuw in perspectief geplaatst, met de geweldig blije conclusie dat
mijn minder extravagante leven me heel goed past! Wat maakt Dunham, al dan niet
aangedikt, toch een hoop kommer en kwel mee! Dunham verheugt zich op haar
tachtigste haar nietsontziende en allesonthullende memoires te schrijven,
wanneer het haar niets meer kan schelen hoe de wereld over haar denkt. Volgens
mij doet ze dat nu al..!
Mooie recensie! Geniet maar lekker van je niet zo extravagante leven...;-)
BeantwoordenVerwijderenDank je Monique :-)
Verwijderen