De roep van de zee heb ik gelezen als leesclubboek waaraan ik deelneem met een aantal collegabloggers en auteurs. Met dank aan uitgeverij AW Bruna voor het beschikbaar stellen van de leesexemplaren.
Dit verhaal omvat nog een verhaal in zich. Wanneer bibliothecaris Simon Watson een antiquarisch boek ontvangt van een boekhandelaar weet hij in eerste instantie niet wat de bedoeling ervan is. Door contact met de zender, Martin Churchwarry, komt hij erachter dat de naam van zijn grootmoeder in het boek voorkomt.
Het blijkt om een logboek van ene Hermelius Peabody te gaan, die eind achttiende eeuw een rondreizend kermis met een allegaartje aan artiesten had: de stomme 'Wilde jongen' Amos, zeemeermin Evangeline die lang onder water kon blijven, tarotkaartlegster madame Ryzhkova en meer. Al bladerend en lezend ontvouwt zich het binnenverhaal over dit curieuze circus aan Simon. Hij zoekt naar de eventuele link met zijn familie en de relatie tot zijn verdronken moeder en oma.
Meanderend tussen heden en verleden ontleedt zich ook zijn eigen verhaal. Hij wordt van de ene op de andere dag ontslagen. Dit baart hem zorgen, want zijn huis op een klif in Napawset staat op het punt om door de golven meegesleurd te worden in zee. Hij zou voor geld terecht kunnen bij zijn buurman Frank, indien zijn trots hem niet in de weg zat, én zijn gevoelens voor diens dochter Alice. Dan is er nog zijn excentrieke zus Enola met haar dito vriend, allebei kermisartiesten. Simon is verbeten in het boek bezig en negeert de krakende signalen van zijn huis waar hij maar geen afstand van kan doen. Zijn angst dat zijn zus in de voetsporen van zijn moeder en oma zal treden doet hem bezorgd naar antwoorden zoeken.
En hier knelt het voor mij als lezer. Ik vind het jammer dat deze antwoorden niet duidelijk worden. De reden waarom zijn oma en moeder verdronken, beide goede zwemsters die heel lang hun adem konden inhouden onder water, wordt niet helder, terwijl het de rode draad is in Simon's verhaal. Deze ontknoping die een belangrijk gewicht in het verhaal moet leggen blijft teleurstellend achterwege. Het accent ligt meer op het antieke boek en de gebeurtenissen in de achttiende eeuw, waardoor ik de originele Engelse titel van het boek 'The book of speculation' veel passender vind dan de Nederlandse titel. De roep van de zee wordt alleen duidelijk in relatie tot het huis op de klif, maar niet bij de verdrinkingen, in tegenstelling tot wat de cover met het meisje in het water doet geloven!
Er komen ook toevalligheden aan bod zoals de stomme jongen Amos die op een gegeven moment 'communiceert' met tarotkaarten. En dan hebben we nog de vriendelijke buurman en goede familievriend Frank die uit het niets een fikse karakterontwikkeling krijgt ... dit wijt ik maar aan het feit dat het om een debuut gaat, in dit geval een verzachtende omstandigheid voor de auteur.
Het onderwerp is niet cliché en ze heeft het achttiende eeuwse deel van het verhaal mooi beschreven, ik zag dat stuk met het magische component goed voor me en kon er redelijk in meegaan, in tegenstelling tot dat van Simon en zijn zus, dat ik nogal warrig en ongefundeerd vond. Het thema loslaten en verder gaan met je leven, waar bij hen de nadruk op ligt, had van mij met meer diepgang gemogen. Al met al vind ik deze eerste roman van Erika Swyler een goede poging om tot de literaire wereld toe te treden. Ze heeft de potentie om te groeien als auteur en daarom ben ik benieuwd naar een volgend boek van haar.
Boekinfo
De roep van de zee - Erika Swyler
Oorspronkelijke titel: The book of speculation
Vertaald door Catalien van Paassen, Willem van Paassen
Uitgever AW Bruna
Genre Roman, 416 pagina's
Verschenen 1 november 2016
Auteursinfo
Erika Swyler studeerde in New York, waar ze nog steeds woont. Ze fotografeert, schrijft verhalen en toneelstukken en schreef met De roep van de zee haar romandebuut. Ze groeide op aan de prachtige noordkust van Long Island, alwaar ze leerde zwemmen nog voordat ze kon lopen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten