RECENSIE VERBROKEN BELOFTES - JENNY OFFILL

"Door Offill's less is more aanpak komen de diepere lagen in Verbroken Beloftes één voor één tevoorschijn"

Ik had nog niet eerder van Jenny Offill gehoord, maar de titel en de cover van het boek spraken me aan. Zodoende mijn spontane deelname en bijdrage aan de Blogtour van Uitgeverij De Geus, en natuurlijk mijn dank voor het recensie exemplaar.

Achterin het boek las ik deze info over de auteur:

Jenny Offill debuteerde met Last Things (Bloomsbury, 1999), dat werd gekozen als beste en meest bijzondere boek van het jaar door The Guardian, The New York Times en The Village Voice. Daarnaast werd Last Things finalist voor de LA Times First Fiction Prize. Offill geeft les in creatief schrijven aan Columbia University en werkt aan Brooklyn College en Queens University of Charlotte.

De cover van het boek vind ik een mooie serene blikvanger met de postzegel en het poststempel die samenkomen in een mooie compositie op de flap. Het boek is in een handzaam formaat uitgegeven en ingebonden in een warme rode kleur, de kleur van de liefde! Het sluit wat mij betreft naadloos aan bij de melancholische titel. Een mooie keuze.

Offill heeft de hoofdpersonages in haar roman geen namen gegeven. Ze worden steevast zeer ongebruikelijk geduid als 'de echtgenote' en 'de echtgenoot'. Ze krijgen een kind, dat ze altijd Kleintje noemden. 'Hier komen Kleintje, zeiden we dan. Kleintje, laat de kat los, maar dan mag het opeens niet meer van haar. 'Ik ben groot' zegt ze met een onheilspellende blik'. 

De echtgenote krijgt een baan aangeboden als ghostwriter voor een rijke man. Het moet een boek worden over de geschiedenis van het ruimteprogramma. Ze zoomt in op passages in haar leven en vraagt zich af wanneer ze van haar oude plan is afgeweken, haar oude kunstmonsterplan. Alles heeft een andere draai gekregen, haar zekerheden wankelen.

Vanuit een soort helikopterview bekijkt de echtgenote zichzelf, haar (gezins)leven en haar relatie met de echtgenoot. 'Je hebt een stripfiguurechtgenote van me gemaakt', zegt ze tegen hem. 'Ik ben geen stripfiguurechtgenote'. Al kijkend naar haar dochter overdenkt ze: 'Voor haar zou ik het opgeven, het geweldige boek, alles, de uren in mijn eentje, het geweldige boek, de postzegel met mijn beeltenis erop, maar alleen als ze ermee instemde om stilletjes naast me te blijven liggen tot ze achttien is. Als ze stilletjes naast me zou liggen, als ik mijn gezicht in haar haren zou kunnen begraven, ja, in dat geval gaf ik het allemaal op, ja'. 

Het verhaal is in een onconventionele stijl geschreven, waarbij de teksten per pagina steeds worden onderbroken door witte regels. Ze zweven als eilandjes in het geheel, maar al lezende krijgt het samenhang. De gedachtegang van de echtgenote wordt op deze wijze heel direct en no-nonsense neergezet. Offill verstaat de kunst van het weglaten. Ze gebruikt mooie gestileerde teksten uit andere werken die ze als bakens in het verhaal neerzet.

De titel Verbroken Beloftes zou kunnen doen vermoeden dat het om een doorsnee liefdesroman gaat, maar niets is minder waar. Offill heeft met haar frisse concept een verrassende invulling en gezicht gegeven aan de benaming roman.

Heel apart en gewaagd vind ik ook het weglaten van namen voor de hoofdpersonages. Treffend hierin vind ik dat - doordat ze hen kernachtig aan het woord laat - de personages toch een gezicht krijgen tijdens het lezen. De kracht van de verbeelding wordt op deze wijze bijzonder geprikkeld. En het werkt! Ik heb zelden een compact verhaal gelezen met zoveel diepgang, emoties en niet te vergeten humor. Daar waar andere schrijvers de neiging vertonen te vervallen in ellenlange proza, filtert zij overbodige ruis weg. Door Offill's less is more aanpak komen de diepere lagen in Verbroken Beloftes één voor één tevoorschijn.

Uitgeverij : De Geus

uitgave    : Hardcover, 189 blz.

ISBN       : 9789044533972

Oorspronkelijke titel: Dept. Of Speculation

Uit het Engels vertaald door: Roos van de Wardt